NL: 11. BBF: Bed Bug Fear

Mijn facebookvrienden zagen mijn posts tijdens mijn busrit al. En ook al probeer ik mij af te zetten tegen de behoefte aan internet en alles wat met deze moderne tijd te maken heeft…ook ik ben blij als ik onbeperkt gratis WiFi kan krijgen *guilty-eyes*. Voor de volgers van de blog die ik niet op facebook heb, mijn posts:

5 februari:

>>"Live verslag"...
In de bus met Free WiFi onderweg naar 't noorden van 't Noordereiland. Op 't moment bewolkt met anderhalve druppel regen, maar de aico staat aan, want de temperatuur is nog lekker warm. Ik vervloek ons platte Nederland, omdat ik nu niet gewend ben aan m'n oren die elke keer "ploepen" door de bergen die we op-en af rijden... Desondanks is het uitzicht Lord of The Rings-waardig en matchen de liedjes die door mijn oordopjes klinken perfect. BonJovi-It's my life, Enya-May it Be en the soundtrack van Last of The Mohicans.. in een woord: MAGISCH. I said I would start living...I think I just did <<

>>oh en ik kom er nu achter dat het regent, omdat we voorbij/door het regenwoud rijden... En ik vraag me af: WAAROM GAAN NIET MEER MENSEN HUN DROMEN ACHTERNA?! Dit is het zoooo waard mensen <<

>>Ah daar is de wagenziekte, vroeg me al af waar ie bleef
Gelukkig maakt 'n Johnny Depp look-a-like die net de bus in stapt 't een beetje beter<<

Het einde van de middag kwam ik aan in Paihia, maar de regen deed me denken aan het trieste Nederland. De pas die ik voor de bus had aangeschaft, had 2 tours inbegrepen: een naar The Hole in the Rock en de tour naar Cape Reinga. Aangezien de tour naar The Hole in the Rock een boottour was die vertrok vanaf Paihia en ook weer terug kwam naar hetzelfde plaatsje, besloot ik me eerst in te checken in het hostel en daarna een bezoekje te brengen aan GreatSights (het bureau dat de tour aanbood).

In het hostel was het ontzettend benauwd en de kamer deed me denken aan een mini-slaapverblijf voor het personeel op een schip: twee stapelbedden aan de muur met een klein gordijntje voor “privacy”. Het was mijn eerste stapelbed waar ik “top-bed” moest slapen (bovenste bed dus) en ik had er nu al een hekel aan. Met veel bagage en een kleine ruimte om te bewegen, was ik allesbehalve blij met het op en af klimmen van het achterlijke trapje. Daarbij kan niemand charmant uit een top-bed klimmen… De gedachte “het is maar voor een nacht”, zorgde dat mijn irritatie zakte. Toen ik op mijn bed plaatsnam, besefte ik dat het beddengoed rood van kleur was en mijn alarmbellen gingen af. Voor mijn reis had ik veel onderzoek gedaan over van alles en nog wat en ik herinnerde mij een stuk over “bedbugs”. Een hostel met rood beddengoed zou wel eens vaker met bedbugs te maken kunnen hebben gehad, aangezien je een druppeltje bloed verliest als je bent gebeten door het ongedierte. En bloed valt minder snel op bij rood beddengoed…

Als een idioot checkte ik alle randen van het matras en keek ik in de kleine vouwtjes van de lakens…geen zwarte puntjes te zien… voor de zekerheid toch maar mijn geïmpregneerde lakenzak uit mijn tas gehaald en de lakens van het bed gegooid.

Door de verstikkende warmte en het gebrek van een open raam, besloot ik als eerst de tour te gaan regelen. Het treurige weer was nog niet opgehouden en drijfnat kwam ik aan op het kantoor. Het zou onmogelijk en zonde zijn om de tour dezelfde dag nog te doen, dus op aanraden van de vriendelijke dame zou ik de volgende dag vroeg de Hole in the Rock tour doen, waarna ik nog een half uurtje de tijd had om me klaar te maken voor de busrit naar Whangarei. In Whangarei zou ik een aantal dagen hebben om te kiezen welke dag het ideaalst zou zijn voor de tour naar Cape Reinga, dat ik het liefst met helder weer zou bezoeken.

Het belangrijkste was vastgelegd en na een paar boodschappen gedaan te hebben, bracht ik de rest van de avond in het warme stapelbed door om uiteindelijk nerveus voor bedbugs en zwetend van de warmte in slaap te vallen…